Lagi Bukti Menyangkal Tuduhan LKY di Parlimen Sebelum 13 Mei, 1969

Di laman web Malaysia Today di bawah tulisan berjudul "An Appeal To Malay Rulers", seorang komentar bergelar Suzie Q memberi pendapat yang telah memberi tanggapan kepada seorang komentar lain, dragonheart bahawa raja-raja Melayu adalah kerajaan baru dalam sejarah.

Jawapan dragonheart yang bertujuan memberi sokongan dan legitimasi sejarah kepada Raja-Raja Melayu untuk bertindak terhadap kepimpinan kerajaan sekarang yang lemah juga telah membantu menyangkal tuduhan bahawa orang-orang Melayu dan kaum asal lain bukan Bumiputera negara ini. Ini adalah andaian yang pernah dilaungkan Lee Kuan Yew di Parlimen Malaysia pada tahun 1964 dan menjadi hujah rasis kaum tertentu yang sering mempertingkatkan semangat perkauman dikalangan mereka dari dahulu hingga sekarang.

Jawapan dragonheart itu adalah seperti berikut:

Who says our Malay Rulers are new? The Malay Rulers had been established long before the portugese came in 1511.Our Malay Rulers are unique too and I would never want to compare our Malay Rulers with the Briton's. And I will never underestimate the events that shaped the Malays rulers as we see today.

Proto-Malays originating from Java began arriving between 1500 BC and 500 BC. There were numerous Malay kingdoms in the 2nd and 3rd century CE—as many
as 30 according to Chinese sources.

There are reports of other areas older than Kedah—the ancient kingdom of Gangganegara, around Bruas in Perak, for instance, pushes Malaysian history even further into antiquity. If that is not enough, a Tamil poem, Pattinapillai, of the second century CE, describes goods from Kadaram heaped in the broad streets of the Chola capital; a seventh century Sanskrit drama, Kaumudhimahotsva, refers to Kedah as Kataha-nagari. The Agnipurana also mentions a territory known Anda-Kataha with one of its boundaries delineated by a peak, which scholars believe is Gunong Jerai. Stories from the Katasaritasagaram describe the elegance of life in Kataha.

Most of the history book only goes to the early 15th century, where the Sultanate of Malacca was established under a dynasty founded by Parameswara, a prince from Palembang with bloodline related to the royal home of Srivijaya, who fled from the island Temasek (now Singapore).

The first evidence of Islam in the Malay peninsula dates from the 14th century in Terengganu, but according to the Kedah Annals, the 9th Maharaja Derbar Raja di of Sultanate of Kedah converted to Islam and changed his name to Sultan Muzaffar Shah. Since then there have been 27 Sultans who ruled Kedah.

When Malacca was conquered by Portugal in 1511, the sons of the last Sultan of Malacca established two sultanates elsewhere in the peninsula—the Sultanate of Perak to the north, and the Sultanate of Johor (originally a continuation of the old Malacca sultanate) to the south.

After the fall of Malacca, three nations struggled for the control of Malacca Strait: the Portuguese (in Malacca), the Sultanate of Johor, and the Sultanate of Aceh. This conflict went on till 1641, when the Dutch (allied to the Sultanate of Johor) gained control of Malacca.

Britain established its first colony in the Malay peninsula in 1786 (in a way they cheated the sultan of Kedah to take over Penang)

During the late 19th century, many Malay states decided to obtain British help in settling their internal conflicts. British gunboat diplomacy was employed to bring about a peaceful resolution to civil disturbances caused by Chinese gangsters, and the Pangkor Treaty of 1874 paved the way for the expansion of British influence in
Malaya.

By the turn of the 20th century, the states of Pahang, Selangor, Perak, and Negeri Sembilan, known together as the Federated Malay States.

The remaining five states in the peninsula, known as the Unfederated Malay States, while not directly under rule from London, also accepted British advisors around the turn of the 20th century. Of these, the four northern states of Perlis, Kedah, Kelantan and Terengganu had previously been under Siamese control.

Post-war British plans to unite the administration of Malaya under a single crown colony called the Malayan Union foundered on strong opposition from the Malays, who opposed the emasculation of the Malay rulers and the granting of citizenship to the ethnic Chinese.

The Malays opposed the creation of the Union. The opposition was mainly due to the way Sir Harold MacMichael acquired the Sultans’ signatures, the erosion of the Sultans’ powers and the offering of citizenship to recent immigrants mainly the ethnic Chinese because their economic dominance was seen as a threat to the economic development of the Malays and the British transformed of the title Sultan to President.

But due to the retaliations of the Malays to protect their Malay Rulers, their Islamic Religion and their soil, Alhamdulillah, all the Malay Rulers are still here to stay. The Malay Rulers too have traditions which goes back even more than 1,000 years.

Raja-Raja Melayu telah mengadakan Durbar yang pertama di Istana Kuala Kangsar pada tahun 1897. Majlis ini dihadiri oleh Sultan Alaiddin Sulaiman Shah (Selangor), Sultan Idris Murshidul 'Adzam Shah (Perak), Yam Tuan Tuanku Muhammed Shah (Negeri Sembilan), dan Sultan Ahmad Mua'adzam Shah (Pahang) merupakan mesyuarat penubuhan Persekutuan Negeri-Negeri Melayu (Federated Malay States). Raja-Raja Melayu yang lain menyertai Majlis ini kemudian. Perjumpaan ini merupakan asas untuk Majlis Raja-Raja yang dibentuk di bawah Artikel 38 Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu bertarikh Ogos 27hb, 1957.

Jawapan ini memperkuatkan hujah berkenaan hak dan institusi orang-orang Melayu di negara ini. Raja-raja Melayu, sebagai pelindung orang-orang Melayu, telah memberi legitimasi kepada kemerdekaan dan hak-hak orang Melayu kerana mereka adalah penandatangan dalam pelbagai perjanjian dengan British.

Hujah ini juga memperkuatkan lagi hujah sebelum ini yang juga menyangkal akuan Lee Kuan Yew itu. Sentiasa berbalik kita kepada sejarah kerana di situ terletaknya kebenaran dan juga di mananya hak dan batil.

* Maklumat seterusnya mengenai Persekutuan Negeri-Negeri Melayu boleh diperolehi di Wikipedia di sini.

Puak Cauvanis Mengaku Komunis Pejuang Kemerdekaan?

Kalau dianalisa dengan teliti, agenda perjuangan kumpulan perkauman cauvanis terlalu jelas bagaikan "diberi betis, mintak peha".

Setelah lebih 50 tahun merdeka serta mereka dan keturunan mereka diterima menjadi rakyat, hampir semua isi kandung sosial kontrak dipersoalkan - Artikel 153; Kebumiputeraan orang Melayu; Agama Islam sebagai agama Persekutuan; Kedaulatan mahkamah Syariah; Bahasa Melayu sebagai Bahasa Rasmi; dan Kebudayaan Melayu Islam sebagai teras kebudayan Malaysia.

Jika usaha buku "May 13" untuk memutarbelit sejarah dianggap kurang ajar, beberapa tahun lepas komunis mengaku pejuang kemerdekaan. Setelah berdiam beberapa tahun selepas meletakkan senjata untuk berdamai, bekas-bekas pengganas komunis seperti Chin Peng, Abdullah C.D, Rashid Maidin, Suraini Abdullah dan Abu Samah membuat pengakuan sedemikian dalam buku-buku tulisan mereka.

Ada yang bersimpati dan bersetuju. Sokongan yang ketara adalah dari pejuang cauvanis kaum. Sanggup mereka rela menyokong pengganas yang telah membunuh dan memeras ugut ribuan rakyat. Sokongan ini bagaikan penderhakaan kepada raja dan negara. Ia juga penghinaan kepada pasukan keselamatan yang selama ini menggadai nyawa.

Dalam kita menyambut ulang tahun kemerdekaan ke 50, pembohongan sedemikian jangan sekali dibiarkan meluas. Tulisan Dato Mazlan Nordin, wartawan veteran dan konsultan ISIS, di Utusan Malaysia bertarikh Julai 23hb, 2007 berjodol "Orang Melayu mula gerakan menentang penjajah, bukan PKM" disedut berikut:



Bagi seluruh warga Malaysia, ulang tahun kemerdekaan penuh erti dan berupa hari gemilang hingga abadi. Bagi Profesor Madya Collin Abraham pula The Finest Hour ialah termeterainya perjanjian damai antara kerajaan dan PKM serta kerajaan Thailand di Hatyai pada tahun 1989.

Antara yang menulis kata-kata pengantar ialah Tun Dr, Mahathir Mohamad. Lalu dicatat antara lainnya:

“PKM mendakwa bahawa mereka memperjuangkan kemerdekaan Malaya. Mungkin ada legitimasinya ketika British masih memerintah negara ini. Tetapi selepas kemerdekaan pada tahun 1957, dakwaan tersebut tiada erti. PKM berperang dengan ganas melawan Malaysia yang merdeka sebagaimana yang ganas dilakukannya terhadap Malaysia yang dijajah.”

Dalam ingatan pelbagai pihak ialah ucap selamat Mao Tse Tung, Pengerusi Parti Komunis China kepada Tuanku Abdul Rahman, Yang di-Pertuan Agong pertama pada 30 Ogos 1957. Beginilah bunyinya dalam bahasa Inggeris:

“On happily learning of announcement of independence of the Federation of Malaya, I have the honor on behalf of Chinese people and in my own name to extend warm congratulations to Your Highness and the Malayan people, I wish prosperity to the Federation of Malaya and happiness to its people.”

Di samping itu, Perdana Menteri China, Chou En-Lai mengirim ucap selamat kepada Perdana Menteri Tunku Abdul Rahman, seperti berikut:

“On behalf of Government of People’s Republic of China, I have the honor to inform Your Excellency that the government of the People’s Republic of China has decided to give recognition to the Federation of Malaya. May the Malayan people obtain new achievements in building their country and a happy life. May the friendly relations between our two countries be daily strengthened and develop.”

Dianalisis oleh Abraham ialah sejarah perjuangan menentang penjajah mulai dari pencerobohan Portugis ke atas Melaka pada tahun 1492 dan penjajahan British mulai 1874. Bagi beliau, kedamaian tidak tercapai di Malaysia atas dulang perak tetapi hasil perjuangan kaum bumiputera dan kaum-kaum pendatang.

Kajian beliau mengiktiraf gerakan menentang penjajahan British mula dilakukan orang Melayu, bukan PKM.


Lalu dicatat pandangan Profesor Khoo Kay Kim:

Di antara pemberontakan orang Cina pimpinan PKM dan gerakan besar-besaran Melayu menentang kerajaan British, maka yang membawa akibat lebih serius ialah yang kedua. Yang pertama boleh dileburkan oleh British dengan apa jua cara kerana orang Cina kaum asing. Gerakan orang Melayu menentang pemerintahan British, manakala berlaku, meletakkan British dalam keadaan tidak boleh bertahan sama sekali.

Abraham juga menyebut pendirian tegas PKM yang penting sekali bahawa bahasa Melayu akan menjadi bahasa kebangsaan “Masyarakat sosialis demokrasi Malaya.” “Komitmennya yang mendalam kepada penggunaan bahasa Melayu mengejutkan para hadirin majlis perjanjian damai di Hatyai manakala Chin Peng berucap dalam bahasa Melayu dengan fasih.”

Chin Peng kemudian berikrar sebagai warga Malaysia untuk taat setia kepada Yang di-Pertuan Agong dan negara. Menurutnya lagi, PKM akan membubarkan pasukan-pasukannya yang bersenjata dan meleburkan kesemua senjata mereka demi membuktikan kejujuran menamatkan perjuangan senjata.


Juga dicatat oleh Abraham ialah penyertaan PKMM (Parti Kebangsaan Melayu Malaya) dengan UMNO dalam kenyataan mengenai lima sebabnya rancangan Malayan Union ditentang:

* Cara paksa MacMichael mendapatkan tandatangan raja-raja Melayu,
* Lucutnya kuasa politik raja-raja Melayu,
* Syarat-syarat begitu mudah untuk kaum asing mendapat kerakyatan,
* Cara tidak demokratik oleh British ke atas negeri-negeri Melayu,
* Pemisahan Singapura dari Malaya.

Juga disebut ialah peranan Rejimen ke-10 pada tahun 1949 yang mempunyai 400 orang ahli Melayu walaupun hanya 200 mempunyai senjata. Pada tahun 1954, PKM mendakwa menguasai 800 hingga 1,000 ahli Melayu.

Rakyat Malaysia tidak akan dapat bersatu sebagai satu masyarakat yang hidup aman dan makmur selagi keadilan dan kesaksamaan masyarakat tidak tercapai. Keadilan menuntut diletakkan sesuatu pada tempat dan haknya.

Selagi pemikiran mendahului kepentingan dan dominasi kaum mereka dengan apa cara, kepentingan yang komprehensif dan adil untuk bangsa Malaysia tidak dapat menjadi kenyataan.

DEB jadi Mangsa Politikus

Jangan pisahkan 13 Mei dan DEB

Jika tidak berlaku kekacauan berdarah 13 Mei 1969, hubungan antara etnik di negara ini bukan sahaja setiap masa berada seperti telor di hujung tanduk, keadaan politik dan ekonomi juga berada dalam keadaan yang sentiasa terdedah ancaman dalaman dan luaran.

Lalu, formula perpaduan menjadi asas kepada status-quo seperti yang dialami sekarang. Ekoran peristiwa 13 Mei juga berlaku satu revolusi ekonomi Perdana Menteri kedua, Tun Abdul Razak bernama Dasar Ekonomi Baru (DEB) untuk membasmi kemiskinan dan menstrukturkan semula masyarakat bagi mengimbangi kedudukan ekonomi antara kaum.

Ini menjadi kepercayaan bukan sahaja kepada Perdana Menteri pertama, Tunku Abdul Rahman tetapi juga kepada setiap Perdana Menteri, baik Tun Dr Mahathir Mohamad selama 22 tahun pemerintahannya tetapi juga kepada Perdana Menteri sekarang, Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi. Setiap tahun perkara ini diperingatkan kepada rakyat betapa perpaduanlah sahaja senjata yang memungkinkan negara ini terus bergerak ke hadapan, dan setiap rakyat tidak kira agama atau kaum akan terus mengecapi nikmat kemakmuran negara.

Bagaimanapun, pada 13 Mei lalu bertempat di Dewan Perhimpunan Cina, Selangor sebuah buku bertajuk May 13: Declassified Documents on the Malaysian Riots of 1969 (13 Mei: Dokumen Terbuka mengenai Rusuhan 1969) tulisan bekas Ahli Parlimen DAP, Dr Kua Kia Soongs, dilancarkan. Buku itu menolak bingkai kepercayaan lama bahawa kekacauan 1969 berpunca daripada ketidakseimbangan dalam sosio-ekonomi kaum di negara ini, sebaliknya Dr Kua mengemukakan tesis baru:

‘Kapitalis Melayu yang diketuai Tun Abdul Razak cuba untuk menjatuhkan Tunku
Abdul Rahman menjadi punca utama rusuhan.’

Dr Syed Husin Ali, bekas sosiologis Universiti Malaya yang kini bergerak sebagai pembangkang kerajaan, ketika pelancaran buku berkenaan turut menolak tesis Dr Kua, walaupun Dr Kua selalu muncul dalam kumpulan yang berpihak kepada pembangkang seperti Suaram (Suara Rakyat Malaysia), Dong Jia Zhong (Persatuan Pendidik Cina), Suqiu (Tuntutan Pilihan Raya 1999) dan penentang utama Sekolah Wawasan. Nampaknya Dr Syed Husin, dalam isu ini, masih lagi mengekalkan kesarjanaannya. Yang benar tetap dinyatakan benar, yang salah dinyatakan salah.

Walau sukar untuk mencari motif sebenar Dr Kua membangkitkan sejarah luka berdarah berkenaan, namun tren semasa menunjukkan ada usaha untuk menidakkan DEB dan dasar kerajaan selain menyembur racun terhadap kepercayaan rakyat kepada kerajaan semasa.

Sebelum ini asas formula perpaduan ini dicabar bekas Pengarah Pusat Kajian Dasar Awam ASLI, Dr Lim Teck Ghee yang melalui `kajiannya’ mendapati bumiputera telah mencapai 45 peratus ekuiti, sedangkan kerajaan menyatakan sasaran DEB pada penghujung 1990 hanyalah sekitar 18 peratus, sedangkan sasaran dasar berkenaan ialah 30 peratus. Tidak sedikit orang Melayu juga terpengaruh supaya DEB atau dasar seumpamanya dimansuhkan, demi memenuhi kehendak orang seperti Dr Kua, Dr Lim dan Ketua Pembangkang, Lim Kit Siang.

Jika Kit Siang melancarkan propaganda DEB memperkayakan sesetengah orang Melayu, Dr Lim menyatakan DEB sudah melebihi 30 peratus dan Dr Kua mempertikaikan punca utama sejarah berdarah 13 Mei kerana usaha menjatuhkan Tunku Abdul Rahman dan bukan kerana kebiadapan pembangkang waktu itu, terpancar keselarian di antara mereka: DEB atau Dasar Pembangunan Nasional perlu dimansuhkan segera.

Sudah ada orang Melayu menyanyi lagu sama dengan Dr Kua, Dr Lim dan Kit Siang, kononnya DEB hanya memperkayakan sebahagian elit Melayu, sedangkan tidak ada data konkrit mengenai hal ini. Anehnya orang Melayu yang menolak DEB yang menyatakan memperkayakan sesetengah Melayu adalah diri mereka sendiri! Sesetengahnya memberikan `pink form’ percuma, untuk memperkayakan orang tertentu.

Data semasa yang ada, pendapatan perkapital bulanan Bumiputera ialah RM2,500, India RM 3,200 dan Cina RM4,100. Selain bukti di hadapan mata, data semasa juga menunjukkan bangunan komersial dan premis perniagaan bagi bumipitera ialah 11.7 peratus, Cina 71.9 peratus dan India 4.6 peratus. Ini menunjukkan DEB jauh daripada memuaskan bukan sahaja kepada orang Melayu, tetapi kepada semua kaum kerana tidak mungkin perpaduan tercapai kecuali berlaku keseimbangan di antara kaum, atau jurang perbezaan itu wajib dikecilkan.

Dr Kua juga menyatakan 13 Mei sebagai ‘hantu’ yang digunakan kerajaan untuk menakutkan rakyat, jika berlaku sesuatu yang tidak menyebelahi kerajaan, seperti mengalamai masalah seperti tahun 1969. Walaupun kenyataan Dr Kua itu secara sepintas lalu nampak seperti ada kebenaran, tetapi pengkaji hubungan etnik di Malaysia seperti Profesor Madya Dr Mansor Mohd Nor dari Universiti Utara Malaysia berpendapat, asas kepada berlaku ‘rusuhan’ selalunya perbezaan ekonomi antara etnik dalam sesebuah masyarakat.

Dalam kajian beliau bersama rakan-rakannya ekoran konflik di antara kaum Melayu dan India di Kampung Medan pada 7 Mac 2001, Dr Mansor tidak menafikan punca asas ialah salah faham dan salah tafsiran mengenai satu kemalangan di Kampung Medan dan kemudiannya ketegangan akibat kes kenduri. Bagaimanapun, penelitian mendalam mendapati kes Kampung Medan berpunca daripada masyarakat India dan Melayu dihimpit kemiskinan, walaupun dikelilingi lautan kemajuan. Ini kerana, katanya, orang yang miskin, menganggur dan terpinggir memiliki ‘disposition towards conflics and violence’ (keinginan semula jadi terhadap konflik dan keganasan).

Prinsip yang sama berlaku pada 1969 iaitu kedudukan ekonomi (sumber yang membolehkan setiap orang makan dan menikmati kehidupan) tidak seimbang, maka konflik berlaku, walaupun secara sepintas lalu kelihatan keputusan pilihan raya pada 10 Mei itu menjadi belerang yang membakar api persengketaan. Menurut Dr Mansor yang kini menjadi Timbalan Dekan Akademik dan Pembangunan Pelajar di Fakulti Pengurusan Awam dan Undang-Undang UUM, keadaan sosio-ekonomi merupakan penyebab utuma rusuhan di mana-mana negara, termasuk di Paris pada 2005 dan di negara ini pada 1969.

Apakah Dr Kua tidak melihat data-data ekonomi pada tahun 1970? Heng Pek Koon dalam satu tulisan bertajuk The New Economic Policy and the Chinese Community in Peninsula Malaysia dalam journal The Developing Economies, (September 1999, m.s 262–92) memaparkan dengan jelas data-data yang mencetuskan konflik berdarah berkenaan:

Pada tahun 1970, perbezaan pendapatan di antara Melayu dan bukan Melayu begitu ketara sekali. Orang Melayu membentuk majoriti golongan miskin, iaitu sekitar 74 peratus di Semenjung Malaysia. Populasi Melayu dikawasan luar bandar 63.4 peratus berbanding kaum Cina 26.1 peratus, sementara kaum Cina membentuk majoriti populasi di kawasan bandar 58.7 peratus berbanding dengan Melayu 27.4 peratus. Pendapatan purata orang Melayu ialah RM178.7, berbanding dengan Cina RM387.4. Ekuiti korporat Melayu pula hanyalah 2.4 peratus, berbanding Cina 34.4 peratus. Menariknya, waktu itu ekuiti korporat negara ini dikuasai oleh orang luar, khususnya British, iaitu kira-kira 63.3 peratus.

Tentunya British ingin menjaga kepentingannya di sini, tetapi Dr Kua telah memilih untuk mendapatkan data daripada orang British di pejabat dokuman awam di London, untuk membenarkan tesisnya, bahawa kekacauan 13 Mei berpunca daripada usaha untuk merampas kuasa daripada Tunku Abdul Rahman.

Elok Dr Kua mengajak rakan-rakan di Kolej New Era, Kajang dan di Dong Jia Zhong untuk bersama-sama mencari kaedah untuk memupuk rasa muhibah, khususnya di kalangan kanak-kanak di negara ini, melalui sekolah kebangsaan atau kaedah-kaedah lain yang diamalkan oleh negara yang mempunyai masyarakat majmuk.

Rata-rata rakyat negara ini mempercayai perpaduan merupakan aset penting yang membawa kejayaan negara sehingga hari ini, dan Akta Hasutan seharusnya menjadi benteng untuk memastikan perpaduan di negara ini terus berkekalan. Sesungguhnya, perpaduan tidak akan tercapai melainkan berlaku rasa kasih sayang di antara kaum dan tidak ada satu-satu kaum yang membolot kekayaan negara, kerana seperti kata seorang guru, kita meminjam negara ini daripada generasi akan datang.

Justeru, usaha memupuk perpaduan melalui kesaksamaan seperti DEB perlu diteruskan untuk memastikan semua anak-anak bangsa di negara ini dapat menikmati kehidupan secara relatif bahagia.

Disedut dari blog Sesungut Patah